AUTYZM - CO POWINNIŚMY O NIM WIEDZIEĆ........

Autyzm wczesnodziecięcy jest to zaburzenie rozwojowe, ujawniające się w ciągu trzech pierwszych lat życia. Objawy, które składają się na obraz kliniczny tego zespołu dotyczą przede wszystkim zaburzeń w sferze funkcjonowania społecznego. Osiowym objawem autyzmu jest wycofywanie się z kontaktów społecznych, co warunkuje powstawanie kolejnych objawów. Po raz pierwszy opisano autyzm w 1943 roku. Wtedy to Leo Kanner wyróżnił grupę dzieci przejawiającą charakterystyczne cechy zachowania i reagowania, nie mieszczące się w żadnej z dotychczasowych grup  diagnostycznych. Opisaną grupę określił jako zespół, nadając mu nazwę autyzmu wczesnodziecięcego.

 

Symptomy autyzmu

 

• Nasilone izolowanie się od ludzi - wycofywanie się z kontaktów lub niezdolność do ich tworzenia;
• Lękowa, obsesyjna potrzeba zachowania niezmienności otoczenia;
• Fascynacja przedmiotami;
• Mutyzm lub taki rodzaj języka, który nie służy komunikacji interpersonalnej;
• Zachowania inteligentne, wskazujące na potencjalne możliwości intelektualne dziecka.

Do dnia dzisiejszego nieznane są do końca przyczyny autyzmu. Niektórzy psychiatrzy  zgadzają się co do genetycznego uwarunkowanie tego zaburzenia, ponieważ choroba ta pojawia się cztery razy częściej u chłopców niż u dziewczynek.

 

Cechy charakteryzujące zachowanie dzieci autystycznych.

 

Rozwój fizyczny dzieci autystycznych odpowiada ich wiekowi biologicznemu, a  wygląd nie odbiega od wyglądu innych dzieci. Różnią się natomiast wieloma cechami zachowania, które w mniejszym lub w większym stopniu nasilenia mogą ujawniać się w czasie rozwoju:

• Dzieci autystyczne są zamknięte w sobie, nie wykazują  zainteresowania innymi osobami i normalnymi dziecięcymi czynnościami.
• Nie lubią zmian. Dążą do monotonii i niezmienności w swoim postępowaniu, czynnościach codziennych, w otoczeniu. Zmiany zachodzące w najbliższym otoczeniu, zabranie ulubionego przedmiotu  powodują niepokój i reakcję lękową.
• Mają dobry kontakt ze znanymi  przedmiotami w przeciwieństwie do kontaktów
  z osobami. Postacie ludzkie budzą większe zainteresowanie na obrazkach  i fotografiach niż w  rzeczywistości.
• Nie odczuwają w sposób normalny i właściwy  bólu. Charakteryzują się dużymi tendencjami do autoagresji: bicie się po głowie, uderzanie głową o przedmioty, gryzienie własnych rąk itp.
• Charakteryzuje je „kamienny wyraz twarzy”, w sytuacjach w których powinno się żywo reagować. Spojrzenie takiego dziecka można określić jako „niewidzący wzrok”.
• Nie potrafią wykonywać podstawowych życiowych czynności, jednocześnie niektóre z nich odznaczają się wybiórczymi zdolnościami: doskonałą pamięcią mechaniczną, niezwykłą zręcznością manipulacyjną, zdolnościami muzycznymi.
• Wykonują dużo ruchów stereotypowych : trzepotanie ramionami i rękami, kręcenie głową, grymasy, kręcenie się wokół własnej osi,  kręcenie przedmiotami.
• Odczuwanie przyjemności wywołuje u tych dzieci ogólną pobudliwość : kiwanie się, podskakiwanie, klaskanie rękami itp.
•  W przypadku gdy dziecko spotyka coś nieprzyjemnego, wtedy zasłania ono twarz rękoma, chowa głowę w ramiona i przeraźliwie krzyczy. Bardzo często krzyk, strach i płacz są nieadekwatne do sytuacji jaką przeżywa dziecko.

Na podst. źródeł internetowych:

Dorota Kurant