Publikacje

„…mów dziecku, że jest dobre,

że może, że potrafi…”
 J. Korczak

       Dziecko rodzi się wszechstronnie uzdolnione, z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach, potencjalną wybitną inteligencją, zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości oraz dużym talentem społecznym. Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju. Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania. Różnice te określa się mianem zdolności.Każde dziecko przychodząc na świat jest wyjątkowe i każde przynosi ze sobą bagaż możliwości, miedzy innymi i zdolności. Wielu badaczy tematu uważa, że tyle samo jest różnych zdolności ile jest rodzajów aktywności człowieka, znaczy to, że każdy człowiek powinien rozwijać zdolności na maksymalnym dla siebie poziomie.

Zdolności człowieka możemy podzielić na trzy rodzaje: kierunkowe, ogólne i twórcze

• Zdolności kierunkowe to te, które wiążą się z określona sfera aktywności: zdolności plastyczne, muzyczne, taneczne. Zdolności te obserwujemy u małych dzieci.
• Zdolności ogólne to te, które pozwalają uczyć się w zakresie wiedzy teoretycznej.
   Dzieci o takich zdolnościach wykazują lepsza pamięć, dużo wcześniej niż rówieśnicy chodzą, mówią, czytają a także posiadają umiejętność posługiwania się wcześniej opanowanym materiałem.
• Zdolności twórcze przejawiają się w umiejętności tworzenia rzeczy nowych. Większość czynności małych dzieci ma charakter twórczy, przy czym aktywność owa jest twórczością subiektywną

Nr 4 maj 2018

Wszawica to słowo, które budzi postrach zarówno wśród wychowawców, jak i rodziców. Wraca najczęściej z początkiem  roku szkolnego i potrafi popsuć nawet najlepsze relacje. Choroba mylnie jest kojarzona z brudem, biedą i ubóstwem. Należy zatem podkreślić, iż pojawienie się wszy u dziecka nie jest kwestią ze strony zaniedbań higieny. Wesz głowowa może znaleźć się na głowie każdego , gęstość oraz długość włosów nie ma znaczenia, wystarczy jedynie krótki kontakt z włosami osoby zarażonej..

Według dostępnych badan szacuje się, że wszawica występowała w ok. 45% polskich szkół. Jest to temat wstydliwy, ale wbrew pozorom bardzo powszechny. Początek roku szkolnego jest zatem dobrym momentem do zasygnalizowania problemu i zmniejszenia ryzyka wystąpienia wszawicy. Należy uczulić rodziców, iż to w ich rękach leży profilaktyka i diagnostyka zakażenia. Dlatego powinni regularnie (co najmniej raz na dwa tygodnie) sprawdzać głowy swoich pociech pod kątem ryzyka wystąpienia tam „nieproszonych gości”. Warto jest także przygotować podstawowe fakty dotyczące wszy oraz przekazać rodzicom materiały informujące o zakażeniu i sposobie postępowania.

Czytanie książek bardzo pozytywnie wpływa na rozwój dziecka. Maluchy, które obcują ze światem literatury, mają lepsze kompetencje językowe i bogatszą wyobraźnię niż ich rówieśnicy, którzy nie sięgają po książki. Wielu rodziców lubi się chwalić w towarzystwie, że ich pociecha odróżnia już literki i próbuje samodzielnie czytać. Większość dzieci z entuzjazmem podchodzi do nauki czytania, jednak według statystyk w dorosłym wieku po książki sięgają tylko nieliczni. Czy da się cos z robić, aby nasze dziecko nie wyrosło na„statystycznego Polaka”, który czyta zaledwie pół książki rocznie? Czy w dobie nowych technologii: atrakcyjnych gier, komputerów, tabletów i zabawek multimedialnych cos tak „ staroświeckiego” jak książka jest w stanie przebić się do świadomości  dziecka i być dla niego atrakcją? Czy mu – dorośli – możemy cos zrobić, aby zainteresować dziecko światem książek? Możemy!!

Przede wszystkim musimy pamiętać, że dziecko lubi obserwować i naśladować dorosłych – zadbajmy więc o to, aby dziecko zauważyło książki w rękach osób przebywających w jego otoczeniu: rodziców, nauczycieli, dziadków, opiekunów. To najpewniejsza droga do wychowania małego miłośnika książek: jeżeli czytamy dziecku od najmłodszych lat, staje się to dla niego naturalne. To jednak nie znaczy, że nie da się zainteresować książkami dzieci starszych , które od początku nie były przyzwyczajone do codziennej lektury.

 

Nie ma trudnych dzieci, są jedynie trudne zachowania, które można podzielić na: drażniące, niepożądane i zburzenia zachowania.

Pierwsze są adekwatne do wieku i poziomu rozwoju oraz dodatkowo stanowią problem dla rodziców, opiekunów lub samego dziecka (np. rzucanie się na ziemię lub bicie osoby dorosłej, która odmawia dziecku czegoś lub coś mu zakazuje)ostatnie to zbiór niepożądanych zachowań trwających co najmniej kilka miesięcy, które diagnozuje specjalista, określając, czy dane zachowanie występuje na skutek zaburzenia, choroby dziecka, czy tez wynika z braku umiejętności wychowawczych  rodzica tj. niewyznaczanie granic, braku konsekwencji lub zaniedbywania dziecka.

W środowisku przedszkolnym mamy do czynienia z dziećmi o różnych osobowościach. Składają się na nie temperament(geny)oraz charakter(wychowanie). Występujące u dzieci zachowania i reakcje związane są:

- bezpośrednio z dzieckiem (w zakresie)w zakresie temperamentu np. trudności z zapanowaniem nad emocjami, impulsywność, łatwe wpadanie w złość, ale i choroby, na które cierpi; opóźniony lub nieharmonijny rozwój czyli słabo wykształcone umiejętności społeczne),

- z najbliższym otoczeniem dziecka tj. rodziną- tym jak ona wygląda i jak funkcjonuje(samotne rodzicielstwo, skonfliktowane np. w trakcie rozwodu, sprzeczne poglądy rodziców dotyczące wychowania, bezrobocie lub zbytnie pochłonięcie pracą zawodową itp.)

- zachowaniami rodziców (zbyt surowe lub zbyt pobłażliwe metody wychowawcze, brak reakcji rodzica lub niewłaściwe reagowanie na sygnały wysyłane do niego przez dziecko, brak pochwał i zwracanie uwagi jedynie na porażki malucha, nadmierne oczekiwania wobec dziecka nieadekwatne do jego realnych możliwości, nieokazywanie ciepła, stosowanie kar fizycznych itp.). Pamiętajmy, że problemem czy  trudnością nie jest samo dziecko, tylko jego zachowanie, które chcemy wyeliminować lub zmienić. W tym celu powinniśmy mieć jak najwięcej informacji o dziecku, uważnie je obserwować zarówno podczas zajęć edukacyjnych, jak i podczas zajęć edukacyjnych, jak i podczas zabawy oraz posiadać wiedzę na temat sytuacji rodzinnej wychowanka. Dzieci miewają takie zachowania, które nam się podobają i są akceptowane (np. siedzi spokojnie przy stoliku, z zaciekawieniem i w skupieniu wykonuje powierzone mu  zadanie lub po zakończonej zabawie odkłada zabawki na swoje miejsce)oraz takie, które nam  i otoczeniu przeszkadzają i są nieakceptowane (np. krzyczy i  biega podczas zajęć rozrzuca zabawki i nie odkłada ich na swoje miejsce, wyrywa innym dzieciom zabawki, rzuca nimi w dzieci lub bije je.) Niektóre zachowania są w danym wieku normą, inne jednak stanowią niepokojące sygnały. Wszystko zależy od tego czy jest to tylko incydentalne zdarzenie, czy też jego natężenie (siła) i częstotliwość występowania  są zwiększone, a czas trwania wydłużony i zawsze  nieadekwatny do bodźca. Zazwyczaj po okresie adaptacyjnym, który dla każdego przedszkolaka jest trudny, następuje czas, kiedy doskonale widać na tle grupy , które zachowania dziecka są niepokojące i wymagają naszej korekty lub zastąpienia zachowania niepożądanego pożądanym. Jest to niełatwe zadanie – czasochłonne, wymagające konsekwencji i zastosowania różnych metod pracy – ale do zrobienia. Zanim przejdziemy do opisania sposobów, które warto stosować w przypadku zachowań trudnych, zwróćmy uwagę na to, że każde zachowanie to konkretna czynność. Zawsze poprzedzone jest jakąś przyczyną i kończy się bezpośrednio po nim jakimś następstwem, tj. konsekwencja dla dziecka. Wszystko, co dzieje się przed wystąpieniem danego zachowania, nie jest bez znaczenia, gdyż powoduje to określoną reakcję dziecka. To, co się dzieje zaraz po- to konsekwencje tego zachowania, czyli to, jak my, dorośli je potraktujemy: czy je wzmocnimy (konsekwencje pozytywne), czy wygasimy (konsekwencje negatywne)

Integrację sensoryczną w skrócie SI, określamy jako naturalny proces neurologiczny.W procesie tym mózg porządkuje dochodzące z otoczenia dziecka informacje sensoryczne. Dzięki temu porządkowaniu dziecko może bezpiecznie funkcjonować i uczyć się. Do integracji sensoryczne dochodzi w każdej części układu nerwowego. Co ma wielkie znaczenie dla funkcjonowania organizmu dziecka. Dzięki integracji sensorycznej  dziecko może się  bawić i uczyć  w sposób rozsądny, racjonalny, a także emocjonalnie satysfakcjonująco. Dlatego tak ważne jest, aby dziecko mogło w procesie zabawy i nauki wykorzystywać zmysły oraz uczyć się przy pomocy wzroku i słuchu, ale z wykorzystaniem każdej kategorii  doświadczeń zmysłowych. Ten polisensoryczny charakter zabawy – uczenia się jest potrzebny, aby mózg mógł zająć się organizowaniem, przetwarzaniem, a nawet interpretowaniem informacji. Konsekwencją tych procesów jest wykorzystywanie tak przetworzonych informacji sensorycznych w percepcji, postrzeganiu ciała, otoczenia, dostosowania własnego zachowania do zabawy, nauki i wszelkiego działania.

 

Dysfunkcje integracji sensorycznej w wieku przedszkolnym dostrzegane u dzieci, które:

- nie nadążają w podobnym tempie w rozwoju umiejętności motorycznych jak grupa;

- prezentują problem z koordynacją wzrokowo-ruchowo-słuchowo-przestrzenną;

- prezentują pewna niezborność ruchów i niezgrabność;

- prezentują zaburzenia postawy;

- nie nadążają w rozwoju mowy lub prezentują zaburzenia w rozwoju mowy;

- prezentują znacznie wolniejszy postęp w rozwoju motoryki małej;

- prezentują problemy z percepcją przestrzeni, upadają częściej niż pozostałe dzieci;

- ich zachowania świadczą o problemach emocjonalnych lub społecznych: lęk, agresja , wycofanie.

Źródło: Bliżej Przedszkola

Nauka w przedszkolu to dla dzieci ważny etap w rozwoju emocjonalno-społecznym. Placówka przedszkolna jest dla wielu z nich pierwszym miejscem, w którym mają możliwość codziennie spotykać rówieśników i spędzać z nimi dużą część dnia. To właśnie tam rodzą się pierwsze relacje koleżeńskie, przyjaźnie, maluchy odkrywają swoje zainteresowania, ale także doświadczają wielu sytuacji trudnych, takich jak rozstania z rodzicami na wiele godzin, konflikty, odrzucenie, porażki. 

            W grupie przedszkolnej dzieci nie tylko rozwijają sferę poznawczą, lecz także (a może przede wszystkim) uczą się, jak funkcjonować w zróżnicowanym społeczeństwie. Trzylatek rozpoczynający swoją przygodę z przedszkolem (a obecnie także dzieci młodsze) na początku, poza fascynacją nowym miejscem, przeżywa wiele trudnych chwil związanych z rozstaniem z osobami mu najbliższymi. W tym czasie bardzo pomagają dzieciom doświadczenia zdobyte podczas wcześniej zorganizowanych zajęć adaptacyjnych (kilku lub kilkunastu). Warto zauważyć, że już na tym etapie my, nauczyciele wychowania przedszkolnego, możemy wspierać rozwój emocjonalno-społeczny naszych przyszłych wychowanków poprzez:

 

 

...ze szczególnym uwzględnieniem roli rodziny.

        Rodzina, ukonstytuowana w głównej mierze na więziach uczuciowych, dostarcza dziecku systemu wartości, kształtuje jego sposób postrzegania świata, wpływając na uformowanie zachowań i wzorów postępowania. Rodzinę należy również uznać za pierwotną przestrzeń,  w której dziecko po raz pierwszy styka się z muzyką, zdobywa pierwsze doświadczenia w tym obszarze, a nawet buduje swój stosunek do muzyki. Rodzina pełni więc trudną do przecenienia  funkcje stymulowania rozwoju muzycznego dziecka poprzez zarówno ukierunkowane, jak i spontaniczne dostarczenie mu bodźców i zdarzeń muzycznych, które mogą wywołać głębokie zainteresowanie i silne fascynacje muzyką oraz kształtować motywację do nauki muzyki. Jeśli rodzice dostarczą dziecku rozmaitych bodźców muzycznych, wówczas przyczyni się to do sprawniejszego i lepszego nabywania umiejętności muzycznych przez dziecko oraz szybszego progresu, jaki osiąga ono w procesie świadomego rozumienia muzyki. Jeżeli potrzeba kontaktu z muzyką nie jest właściwie motywowana lub pielęgnowana, wówczas może ona nawet stopniowo zanikać i obniżać wrodzone muzyczne zdolności każdego dziecka.

Angielski i dzieci – co jest najważniejsze w tej relacji? Budowanie pozytywnych skojarzeń z uczeniem się języków obcych wydaje się kluczowe. Na tym dzieci mogą budować swoją dalszą przygodę z językiem angielskim i nie tylko. Pamiętajmy, że dla przedszkolaków najlepszą formą spędzania czasu jest zabawa dlatego też piosenki, gry i zabawy z pokazywaniem i wygłupianiem są podstawą naszych zajęć. Poniżej przedstawiamy listę kilku ulubionych zabaw naszych przedszkolaków. Jeśli tylko dzieci będą miały ochotę podzielić się z Państwem swoimi umiejętnościami zachęcamy do zabawy w angielski także w domu. Powodzenia!

Ulubione piosenki i zabawy dzieci podczas zajęć języka angielskiego:

 ‘Hello!’ Super Simple Songs

https://www.youtube.com/watch?v=tVlcKp3bWH8

‘Hokey Pokey’ Play School

https://open.spotify.com/album/0NIvhOohm143Q4g1HkHNVT

‘What colour are you wearing?’ The Kiboomers

  https://www.youtube.com/watch?v=xRyjbyBcPok

‘One little finger’ Super Simple Songs

https://www.youtube.com/watch?v=eBVqcTEC3zQ

‘Baby Shark’ Super Simple Songs

  https://www.youtube.com/watch?v=GR2o6k8aPlI

 

Magdalena Woźniak-Pińska

Ferie to czas odprężenia i relaksu, czas beztroskich zabaw na śniegu, szaleństw na sankach oraz akrobacji na lodowisku. Podczas zimowych zabaw na śniegu nie można zapominać o bezpieczeństwie najmłodszych. Śnieg to niesamowita frajda dla każdego dziecka, jednak zawsze należy pamiętać o zachowaniu podstawowych zasad bezpieczeństwa. Trzeba wiedzieć, że zależy ono od każdego z nas. Muszą o tym pamiętać nie tylko dorośli, ale też  i dzieci. Bezpieczeństwo to najważniejsza sprawa każdego człowieka.  Na śniegu czy lodzie o wypadek nie trudno. Dlatego warto pamiętać o kilka podstawowych zasadach bezpiecznej zabawy:

• nie organizujmy kuligów na terenie dróg publicznych i nie zaczepiajmy sanek do pojazdów mechanicznych,
• nie zjeżdżaj na sankach w pobliżu dróg – także tych rzadko uczęszczanych,
• rzucając się śnieżkami, nie należy łączyć miękkiego śniegu z kawałkami lodu czy kamyczków, nie celujmy w twarz drugiej osoby,
• nie należy rzucać śnieżkami w nadjeżdżające samochody – zaskoczony kierowca może stracić panowanie nad pojazdem,
• na łyżwach jeździ się tylko w wyznaczonych miejscach - stawy, jeziora czy rzeki nie są bezpiecznym miejscem do zabawy
• należy pamiętać, że w zimowe dni kierowcy mają ograniczoną widoczność, a samochody potrzebują dłuższego czasu hamowania - nie przebiegamy przez ulicę, nie przechodzimy w miejscach niedozwolonych,
• widząc zwisające z dachów sople, nie strącamy ich patykami lub kamieniami,
• źle zabezpieczone konstrukcje ze śniegu - dach igloo, w momencie odwilży, grozi zawaleniem.

 

NIEWAŻNE, GDZIE SPĘDZASZ FERIE, SĄ ZASADY, O KTÓRYCH  ZAWSZE NALEŻY PAMIĘTAĆ:

• Informuj opiekunów gdzie dokładnie idziesz i, o której godzinie wrócisz.
• Nie noś kluczy, komórki, pieniędzy w widocznym miejscu – to może skusić potencjalnego złodzieja.
• Nie rozmawiaj z obcymi osobami i nie ufaj im.
• Przestrzegaj zasad poruszania się po drodze.
• Nikomu nie podawaj swojego adresu zamieszkania, nazwiska, nr telefonu.
• Jeśli ktoś próbuje Cię skrzywdzić, wołaj głośno o pomoc.
• Jeśli ktoś krzywdzi Twojego kolegę, reaguj natychmiast i zawołaj osobę dorosłą.

Elżbieta Doręda