Wyraża się we wzajemnym stosunku pełnosprawnych do niepełnosprawnych. Osoby niepełnosprawne mają takie same prawa jak każdy inny człowiek, chociaż mają wiele problemów natury technicznej, komunikacyjnej i wiele innych.

Ogromnie ważne jest kształtowanie prawidłowej postawy wobec osób niepełnosprawnych od wczesnego dzieciństwa. Małe dzieci wolne są od uprzedzeń, przesądów, które istnieją w mentalności wielu dorosłych. Fałszywa informacja na temat niepełnosprawności lub jej brak uprzedza, a niepewność skazuje często osoby sprawne inaczej i ich rodziny na izolację.

Jak nauczyć dziecko tolerancji wobec osób niepełnosprawnych?

Prawda jest taka, że samo tłumaczenie, że trzeba być życzliwym i szanować odmienność innych ludzi nie pomoże, gdy dziecko widzi w domu zupełnie inne zachowania rodziców. Jeśli słyszy mowę nienawiści w swoim otoczeniu:

 

 

 

Jak nauczyć dziecko tolerancji? Dziecko jest bacznym obserwatorem i na pewno wychwyci pogardliwe odnoszenie się rodziców do niektórych osób innej rasy, płci, religii czy przekonań. Otrzymuje natychmiast jasny komunikat, że inny znaczy gorszy.

Bądź przykładem dla dziecka

Nie unikaj kontaktów z ludźmi o odmiennym wyglądzie czy przekonaniach. Nie pozwalaj sobie na obraźliwe czy pogardliwe sformułowania, nawet w stanach najwyższego wzburzenia. Bądź po prostu życzliwy dla innych ludzi, nie tylko niepełnosprawnych.

Rozmawiaj na temat odmienności innych ludzi (rasy, wyglądu, religii, niepełnosprawności itp.)

Rozmawiajmy przy okazji oglądanego filmu, czytanej książki czy spotkania np. osób niepełnosprawnych na ulicy. Pomóżmy znaleźć słowa opisujące ludzi, którzy mają odmienny wygląd bez pejoratywnego znaczenia np. zamiast grubas – osoba otyła, zamiast murzyn – osoba czarnoskóra. Pokaż, że inność może być ciekawa, że inny nie znaczy wcale gorszy, że każdy człowiek może nam coś zaoferować. Może okazać się, że dziewczynka na wózku pięknie maluje, czarnoskóra śpiewaczka ma wspaniały głos, a niesłyszący chłopiec świetnie gra w piłkę.

Reaguj na brak tolerancji twojego dziecka

Może się zdarzyć, że twoja pociecha nie będzie chciała bawić się z niepełnosprawnym kolegą czy koleżanką, nie poda ręki, nie stanie w parze, może nawet będzie się wyśmiewać. W grupie dzieci reagują w różny sposób i musisz się na to przygotować. Nie pozostań obojętny i nie przymykaj oczu na takie zachowanie.

Oswajaj dziecko z innością

Samo mówienie na temat tolerancji, niestety nie daje oczekiwanych rezultatów. Na pewno nie można unikać kontaktu z ludźmi niepełnosprawnymi czy wyglądającymi “inaczej”. Proponuję też spróbować wczuć się w rolę dzieci niepełnosprawnych.

Co czuje i na jakie utrudnienia napotyka osoba niewidoma?

Ćwiczenia z przepaską na oczach:

• Idź do łazienki.
• Wyłącz telewizor.
• Pościel łóżko.
• Podaj sól.
• Rozpoznaj przedmioty dotykiem.
• Rozpakuj szkolny plecak.

Spacer z zamkniętymi oczami:

• po domu z laską (kijem)
• na zewnątrz, trzymając rodzica za łokieć

Komentowanie obrazka:

• Dziecko wyobraża sobie, że jesteś osoba niewidomą i opowiada ci szczegółowo obrazek.

Znajdowanie podczas spaceru udogodnień dla osób niewidomych w waszej miejscowości:

• Dziecko może dostrzec, że czasami niewielka inwestycja może bardzo pomóc w codziennym życiu osobom niewidomym.

Jak funkcjonuje osoba słabosłysząca lub głucha?

Ćwiczenie ze stoperami:

• Włóż dziecku stoper do uszu – zapytaj o wrażenia – tak czuje się osoba z wkładką uszną aparatu słuchowego.
• Powiedz coś, a zadaniem dziecka będzie powtórzenie tego – wyjaśnij, że tak może słyszeć osoba z niedosłuchem.

Czytanie z ruchu warg:

• Powiedz coś, nie wydając głosu. Dziecko próbuje odczytać treść z ruchu warg.

Komunikowanie się bez użycia głosu: 

• Poproś dziecko, aby wymyśliło swój pseudonim znakiem (ruchem rąk), czyli w języku migowym, tak jak to robią dzieci słabosłyszące lub głuche. Znak migowy powinien wyrażać dominującą cechę wyglądu lub charakteru.
• Zastanówcie się, jak zwrócić uwagę dziecka głuchego w szkole, w przedszkolu, jak działa budzik dla niesłyszących (wykorzystuje się światło).

Ograniczenia osób niepełnosprawnych ruchowo.

Wykonywanie rożnych czynności bez użycia rak:

• picie z kubka
• malowanie farbami (pędzelek trzymamy w ustach lub palcami stóp)

Zabawa, gra w piłkę z utrudnieniem:

• nie wolno biegać, poruszamy się w podporze tyłem
• rzucamy do siebie piłkę, ale nie wolno ruszyć się z miejsca

Wykonywanie różnych czynności w grubych rękawicach kuchennych:

• Zapnij guziki.
• Napisz swoje imię.
• Nakryj do stołu.

Jak odbiera świat osoba z autyzmem?

Rozmowa w hałasie:

• Zasłoń zasłony, włącz bardzo głośną muzykę, zapalaj i gaś światło, a w tym czasie zadawaj pytania, oczekując od dziecka odpowiedzi (tak osoby z autyzmem często słyszą mowę).

Wykonywanie codziennych czynności z utrudnieniem:

• Załóż dziecku grube rękawiczki i każ pozbierać rozsypany ryż z dywanu lub jednogroszówki położone na kuchennym blacie, który uprzednio został polany olejem (osoby z autyzmem nie zawsze potrafią dopasować ułożenie ręki czy siłę nacisku do przedmiotu, który chcą podnieść).

Postrzeganie smaków i zapachów:

• Dosyp do miodu lub do Nutelli łyżeczkę soli oraz pieprzu i wymieszaj. Poproś dziecko, aby spróbowało znanego sobie produktu (tak osoba z autyzmem może postrzegać niektóre smaki, które dla nas są przyjemne).
• Do pojemnika o znanym przyjemnym zapachu, wsyp coś, co brzydko pachnie. Poproś dziecko. aby powąchało zawartość pojemnika (tak osoba z autyzmem może postrzegać zapachy, które dla zdrowego dziecka są przyjemne).

Aby wprowadzić dzieci w świat osób niepełnosprawnych, należałoby przeprowadzić tych zabaw o wiele więcej. Zrozumienie to pierwszy krok do tolerancji. Jednak tolerancji trzeba nauczyć przede wszystkim własnym przykładem.

Osoby niepełnosprawne nie oczekują litości, tylko tolerancji, życzliwości i akceptacji.

                                     Opracowano na podstawie artykułu

 - strona internetowa: szkolneinspiracje.pl/jak-nauczyc-dziecko-tolerancji

Elżbieta Sobieraj

Co powinno umieć dziecko, które skończyło 3 rok życia:

 

Trzylatek powinien umieć:

• samodzielnie korzystać z toalety (znać zakres czynności, łącznie ze spuszczeniem wody i umyciem rąk),
• samodzielnie jeść posiłki (posługiwać się łyżką i widelcem, korzystać z kubeczka),
• samodzielnie zakładać niektóre części garderoby,
• samodzielnie sygnalizować swoje potrzeby,
• reagować na polecenia dorosłych i starać się je wypełniać w miarę posiadanych umiejętności,
• posługiwać się słownictwem odpowiednim do wieku,
• posprzątać po sobie miejsce pracy i zabawy,
• mieć odpowiednią sprawność w zakresie małej i dużej motoryki: wskakiwać obunóż jednocześnie na stopień, przeskakiwać z rozbiegu w dowolny sposób przez przeszkodę,
• przebiegać 25 metrów bez upadku,
• stać kilka minut (2 do 4) z zamkniętymi oczami,
• schodzić po schodach, trzymając poręcz (może dostawiać nogę do nogi),
• przejść trzy metry bez asekuracji na palcach,
• rysować okrągłe formy (kształt nie musi być idealny),
• przelewać całą wodę z kubka, nie rozlewając jej,
• złożyć kartkę na pół,
• nawlec koraliki na sznurek.

 

Co powinno umieć dziecko, które skończyło 4 rok życia:

 

Rozwój społeczny i emocjonalny

• testuje granice i normy

• fantazjuje (ale nadal często nie potrafi oddzielić rzeczywistości od imaginacji)

• zdarza się, że jest zbyt pewny siebie, uwielbia prowadzić dyskusje

• potrafi być opiekuńczy i współczujący, bawi się w grupie

• zaczyna się interesować różnicami płci

Rozwój fizyczny i motoryczny

• w czasie jedzenia korzysta z widelca i noża (do przysuwania potraw, smarowania pieczywa, a nie krojenia)

• ubiera się i rozbiera przy niewielkiej pomocy z zewnątrz

• samodzielnie korzysta z toalety

• myje się, czyści samodzielnie zęby

• ma lepszą sprawność motoryczną, np. narysowany człowiek ma ręce, nogi i głowę

•  skacze na jednej nodze, wspina się na drabiny

• świetnie radzi sobie z trójkołowym rowerkiem

• nakłada nakrętki na słoiki, butelki

• układa puzzle

• bez pomocy schodzi ze schodów

• przeskakuje obunóż przez przeszkodę

• potrafi przejść po linii, stawiając stopę za stopą

• przenosi wodę w kubku, nie rozlewając jej

• odbija balonik, by nie spadł na podłogę (kilka razy)

• prawidłowo trzyma ołówek i kredkę

• buduje wieżę z ośmiu klocków

• potrafi skupić się na jednej czynności

Rozwój intelektualny

• zna około 1500 słów

• ma jeszcze problem z używaniem zaimków

• rozróżnia, gdzie jest: przód, tył, na górze, pod spodem

• potrafi policzyć do czterech i więcej, może pisać pierwsze litery i np. swoje imię

• zaczyna rozumieć następstwo czasów, wie, że kiedy wstanie, jest śniadanie, potem

drugie śniadanie, obiad…

• pyta, co oznaczają różne słowa

• chętnie słucha długich historii

• rozumie niektóre przeciwieństwa, np. mały – duży, suchy – mokry

• zna większość kolorów, zadaje mnóstwo pytań

• potrafi się bawić w jedną zabawę 10–15 minut

• zna piosenki i wierszyki, czasem sam układa piosenki

• rozróżnia czas, pamięta imiona i nazwy, np. przedmiotów, zwierząt

• mówi w sposób zrozumiały

• lubi się bawić w zabawy tematyczne, np. w sklep, wyścigi samochodowe, teatr

 

Co powinno umieć dziecko, które skończyło 5 rok życia

 

Rozwój społeczny i emocjonalny

• bawi się zgodnie z innymi

• rzadziej obraża się, złości, płacze

• rzadziej odchodzi od grupy

• potrafić ocenić przyczyny reakcji emocjonalnych oraz przewidzieć zachowania związane z wyrażanymi emocjami

• bawi się w grupie, jest przez inne dzieci zapraszany do wspólnej zabawy

• zaczyna przejmować się uczuciami innych rówieśników – pocieszać, pomagać, okazywać współczucie

• mniej skarży

• bez interwencji dorosłego przeprasza inne dziecko

• stosuje się do poleceń skierowanych przez nauczyciela do całej grupy

• ma znacznie mniejszy lęk separacyjny i szybciej wycisza się po odejściu rodziców

• zaczyna przewidywać reakcje dorosłych na skutki swojej działalności

• zależy mu na pochwale

• stara się skończyć rozpoczętą pracę

• zaczyna próbować pokonywać trudności

Rozwój fizyczny i motoryczny

• wspina się na drabinki

• bawiąc się w chowanego, wchodzi pod meble

• huśta się na huśtawce (większość pięciolatków może nauczyć się samodzielnego rozhuśtania się)

• zwinnie biega

• skacze na dwóch nogach przed siebie

• skacze na jednej nodze w miejscu

• skacze przez około 15 sekund z zamkniętymi oczami, nieruchomo na obu nogach, raczej nie chwiejąc się

• może utrzymywać równowagę przy pomocy rąk

• przechodzi, nie wypadając z trasy, po wąskiej dróżce o szerokości około 25 cm

• robi trzy przysiady samodzielnie

• kopie piłkę, chwyta piłkę i rzuca nią

• dość szybko, bez trzymania się poręczy, wchodzi i schodzi ze schodów naprzemiennie

• samodzielnie rozbiera się dość płynnie

• zakłada kurtkę, czapkę, szalik, buty

• samodzielnie je łyżką, widelcem, raczej nie posługuje się nożem, pije z kubka

• sprząta ze stołu

• potrafi umyć i wytrzeć ręce, buzię

• dość sprawnie łączy klocki typu lego i buduje z nich proste obiekty

• wylepia z plasteliny narysowane kontury, robi kulki, wałeczki

• lepi z plasteliny proste kształty przestrzenne – figury (owoce, warzywa, ludziki)

• nawleka korale na żyłkę

• przykleja naklejki (jeszcze nierówno i często nie we wskazanym miejscu)

• przecina nożyczkami papier, tnie po prostej

• drze papier na małe kawałki i wykleja nim kontury

• prawidłowo trzyma ołówek, podczas rysowania opiera przedramię o stół, a drugą ręką przytrzymuje kartkę

• rysuje linie pionowe, poziome i ukośne

• odwzorowuje koło, krzyżyk, kwadrat, trójkąt, trapez

• koloruje obrazki, wypełnia kolorem kontury, ale wychodzi poza kontur

• rysuje rysunek zgodny z podanym tematem

• maluje kredkami, farbami, używając pędzla, patyka i innych przyborów

Rozwój intelektualny

• prawidłowo wymawia głoski

• nazywa przedmioty, czynności, sytuacje, potrafi je opisać przy pomocy przymiotników

• wypowiada się zdaniami

• potrafi przedstawić przebieg zdarzenia, opisać, co się stało, co mu dolega, dlaczego płacze, cieszy się, co zdarzyło się w przedszkolu

• rozumie treść prostych i krótkich poleceń

• rozumie podstawowe pojęcia dotyczące sytuacji w grupie, w domu, w przedszkolu

• pyta o nieznane słowa, chce je zrozumieć

• potrafi różnicować kształty liter drukowanych, cyfr, podstawowych figur geometrycznych

• rozróżnia barwy i odcienie barwne

• zna nazwy kolorów i poprawnie stosuje je w odniesieniu do barw podstawowych

• potrafi budować proste budowle według wzoru

• potrafi odwzorować kwadrat z narysowaną przekątną

• spostrzega od 5 do około 8 różnic między podobnymi obrazkami

• spostrzega podstawowe części człowieka

• rozumie czytany tekst

• w wyuczonym wierszu odtwarza rymy

• zna i różnicuje pory roku

• potrafi porównywać pod kątem różnic

• potrafi porównywać pod kątem podobieństw

• potrafi klasyfikować ze względu na dwa, trzy kryteria

• definiuje rzeczy, biorąc pod uwagę ich funkcje

• myśli często w sposób skojarzeniowy.

 

Źródło: internet

Dziecko w wieku przedszkolnym interesuje się otaczającą rzeczywistością: poszukuje, bada, obserwuje. Trzeba wykorzystać każdą chwilę, aby rozbudzać jego ciekawość oraz rozwijać posiadane, wrodzone zdolności. Dzieci myślą w sposób magiczny. Znajduje to odzwierciedlenie w ich obrazkach. Spontanicznie namalowane rysunki, które przykuwają uwagę, to życie młodego człowieka, realny i fantastyczny świat widziany oczyma dziecka. Rysunki mogą ukazywać radość lub smutek towarzyszący dziecku w jego życiu codziennym. Są to dokumenty opisujące marzenia, sny, lęki, pragnienia. Poprzez język graficzny, jakim jest rysunek, dzieci ukazują nam siebie, swoje spojrzenie na świat. Wyrażają to inaczej niż dorośli, znacznie prymitywniej i niezręcznej, ale zawsze swobodniej, szczerzej i ciekawiej.

Wskazówki:

KOLORY:

1. Rysunki o bogatej kolorystyce świadczą o prawidłowej kondycji psychicznej dziecka, pozbawionej lęków, a wypełnionej radością i optymizmem.
2. Ciemna kolorystyka / czernie i szarości / może świadczyć o skłonnościach
do stresu, o towarzyszących dziecku lękach i obawach.
3. Zdecydowana dominacja czerwieni z czernią może zdradzać skłonności
do agresji.

LINIE:

1. Linie wyraźne, długie towarzyszące żywej kolorystyce świadczą o otwartości, pewności siebie i stabilności emocjonalnej.
2. Linie cienkie, delikatne, często krótkie mogą mówić o braku wiary we własne siły, braku pewności siebie i skłonnościach do ukrywania własnych uczuć.

POSTACIE:

1. Postacie niewielkie lub rysowane na krawędziach kartonu, mogą sygnalizować
o nieśmiałości i braku wiary we własne siły, niepewności.
2. Rozmieszczenie na rysunku członków rodziny świadczyć może o charakterze zacieśnionych więzi z dzieckiem np.
? postacie rozproszone – rozluźnione więzi,
? bliskość postaci – silne więzi,
? oddalenie od rodziców – poczucie zagubienia, niedoceniania.
? postacie dużych rozmiarów, centralnie rozmieszczone, wypełniające niemal całą kartkę mówią nam o pewności siebie, wewnętrznej energii, otwartości dziecka.
? a postacie rozmieszczone w centrum rysunku, to postacie ważne dla dziecka,
z którymi jest ono w silnym związku emocjonalnym, bądź mówią o pozycji jaka ta osoba zajmuje w rodzinie.

3. Umieszczanie wielu szczegółów na postaci lub rysowanie jej z ogromną starannością to sygnał dotyczący znaczenia lub dominacji tej osoby w rodzinie.

4. Pomijanie własnej osoby w rysunkach prezentujących rodzinę może świadczyć
o braku doceniania własnej pozycji, o zaburzonych relacjach rodzinnych np. brak miłości.

5. Rysowanie tylko siebie może być sygnałem nadmiernej na sobie koncentracji
z powodu np. nadopiekuńczości ze strony rodziny lub przeciwnie braku zainteresowania (dziecko czuje się zaniedbywane, opuszczone, może liczyć jedynie na siebie).

6. Pomijanie postaci lub ich fragmentów, oszpecanie czy też pomniejszanie postaci na rysunkach może świadczyć o nieprawidłowych relacjach np. zazdrości, rywalizacji, niechęci, braku bliskości.

7. Ukazywanie siebie mniejszym lub młodszym niż w rzeczywistości może sugerować chęć powrotu do bezpiecznego, beztroskiego dzieciństwa, pozbawionego np. nakazów, zakazów, zdań, nowych ról (np. braku jednego z rodziców, pojawienie się młodszego rodzeństwa), którym nie może obecnie sprostać.

8. Prezentowanie w rysunkach rodziny osób fikcyjnych może być wynikiem pragnień, marzeń o poszerzenie jej np. o rodzeństwo, ojca, matkę.

9. Rysowanie w tematach rodziny jedynie domu – budynku pozbawionego ludzi może świadczyć o niestabilnych np. konfliktowych relacjach rodzinnych zaburzających u dziecka poczucie bezpieczeństwa czy trwałości rodziny.

10. Kolejność rysowania postaci i czas poświęcony na ich narysowanie (ilość nanoszonych szczegółów) może świadczyć o roli i pozycji jaką dla rysującego zajmuje prezentowana postać.

Podkreślanie smutku, żalu w rysunku

(mimika twarzy, łzy), przygnębiające otoczenie, katastroficzny krajobraz, może świadczyć
o lękach, przykrych przeżyciach np. utrata kogoś bliskiego, wypadek, rozstanie rodziców.
Powtarzająca się niepokojąca tematyka prac plastycznych
powinna stać się sygnałem do uważnej obserwacji i otoczenia dziecka szczególną opieką,
a nawet do sięgnięcia po psychologiczną poradę.

 

Literatura:
1. Dorance S.: „Zajęcia twórcze w przedszkolu”, Wydawnictwo Cyklady, War-szawa 1997
2. Gloton R, Clero C.: „Twórcza aktywność dziecka”, WSiP, Warszawa 1988
3. Kwiatkowska M.: „Podstawy pedagogiki przedszkolnej”, WSiP, Warszawa 1985
4. Michchejda - Kowalska K.: „O dziecięcej wyobraźni plastycznej", WSiP, Warszawa 1987
5. Szuman S. „O sztuce i wychowaniu estetycznym”, PZWS, Warszawa 1992
6. Szuman S.: „Sztuka dziecka", WSiP, Warszawa 1990

źródło: internet

 

Moje dziecko idzie do przedszkola
Johanna Friedl - Pobyt w przedszkolu jest dla dzieci, ale również dla ich rodziców ważną fazą w życiu.

Jak zrozumieć swoje dziecko. Pierwsze sześć lat życia.
Tadeusz Gałkowski, w swojej książce udziela odpowiedzi na tysiące pytań
z zakresu wychowania dziecka.

Jak odkrywać i rozwijać uzdolnienia u dzieci
Christoph Perleth w swojej książce odpowiada na pytanie, jak wcześnie ujawnić i umiejętnie rozwinąć zalążki talentów i zdolności Twojego dziecka, tak aby stały się podstawą jego przyszłych sukcesów i życiowych osiągnięć.

 

Kochać i rozumieć
Irena Obuchowska
Poradnik w trzech tomach dla rodziców dzieci od „O” do pełnoletności.

Opóźnienia w rozwoju mowy
Tomasz Zaleski
Autor podpowiada, w jaki sposób rodzice powinni czuwać nad procesem kształtowania się mowy u dziecka.

Jak nauczyć dzieci myślenia
Robert J. Sternberg
Książka zawiera wiele praktycznych wskazówek, służących doskonaleniu myślenia.


Każde dziecko może nauczyć się spać
Annette Kast-Zahn
Ta książka przekonuje, że każde dziecko może w przeciągu kilku dni nauczyć się samo zasypiać i przesypiać noc.


Każde dziecko może mieć sucho
Gabriele Haug-Schnabel- od lat pracuje z moczącymi się dziećmi i ich rodzicami. W swojej książce dowodzi, że można pomóc każdemu dziecku.


Jak pozytywnie wychować dziecko
Zachęcam wszystkich do przeczytania książki ,,Dzieci są z nieba”, Johna Gray’a która jest swoistym przewodnikiem pozytywnego wychowania dziecka i pozwoli uświadomić nam co jest dla niego dobre i co ułatwi dziecku osiągnięcie sukcesu

 

Mama ma zawsze rację

Sylwia Chutnik.

Codzienność różni się nieco od teorii rozwijanych przez poradniki. Codzienność boli i wystawia nas na próby ogniowe już od rana. Dzwoni budzik - czas wstawać. Odwracamy się spuchniętą twarzą w stronę Miłości Naszego Życia i błagając, „rzęzimy”- odprowadzisz do przedszkola? Bez reakcji. Wstajemy więc i zaczynamy ogarniać rzeczywistość. W kuchni krajobraz jak po wybuchu bomby atomowej, w przedpokoju ubłocone buty, w lodówce gra zespół Pustki. Jak to się mogło stać w królestwie Perfekcyjnej Pani Domu? Bezustanne lawirowanie między dobrem dziecka a swoim, zmiana relacji w związku, codzienna krzątanina i logistyka. Choć Sylwia Chutnik opisuje swoje macierzyństwo ze sporą dozą humoru i ironii, w jej felietonach kryją się celne obserwacje na temat wymagań stawianych współczesnej matce.

 

Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły

Adele Faber, Elaine Mazlish

Nowe - odświeżone graficznie i wzbogacone suplementem zawierającym doświadczenia rodziców polskich - wydanie znakomitego poradnika pedagogicznego. To książka ze wszech miar praktyczna, a nie teoretyczna. Autorki pokazują, jak w prosty i niezwykle skuteczny sposób opanować sztukę skutecznej komunikacji z dziećmi. Liczne przykłady i wskazówki wzięte z codziennych doświadczeń ułatwiają nie tylko rozwiązywanie najczęstszych problemów wychowawczych (np. stawianie granic, formułowanie oczekiwań), ale obrazują również metody budowania silnych więzi emocjonalnych między dorosłymi a dziećmi

 

Między rodzicami a dziećmi. Przyjazne kontakty z pociechami
Dr. Haim G Ginott

Dzieci są niczym mokry cement. Cokolwiek się z nimi zetknie, pozostawia trwały ślad. Traktuj swoje dziecko jak mile widzianego gościa -- przecież nikogo nie kochasz równie mocno!Rodzicielstwo jest prawdziwym cudem. Jest też niewątpliwie niełatwą serią drobnych wydarzeń, tymczasowych konfliktów i nagłych kryzysów, wymagających Twojej reakcji. A cokolwiek postanowisz
i powiesz, a także sposób, w jaki to zrobisz, może być -- i zapewne będzie -- użyte przeciwko Tobie. W końcu poznasz siłę ponoszenia konsekwencji swoich czynów. Uważasz, że tylko rodzic niezrównoważony i nieprzygotowany do tej roli zachowuje się w sposób szkodliwy dla dziecka? Niestety, nawet ci kochający i pełni dobrych intencji potrafią malucha obwiniać, zawstydzać, oskarżać, wyśmiewać, grozić, przekupywać, szufladkować, karać, a także wygłaszać kazania i moralizować. Dlaczego? Ponieważ większość z nas nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo słowa mogą być destrukcyjne. Z pokolenia na pokolenie przekazujemy szkodliwe metody wychowawcze. Czy nie powtarzasz do znudzenia tego, co mówiła Twoja matka? Czy nie używasz znienawidzonego tonu Twojego ojca?...................

 

 

Źródło; internet

 

Czytanie dzieciom bajek ma niezmiernie istotny wpływ na rozwój umysłu i osobowości dziecka. Czytanie w dobie XXI wieku jest ważniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Dlaczego? Ze względu na szybką dezaktualizację danych, szybkie przyrastanie nowych informacji oraz swoistą „lawinę informacyjną”, jaką serwują nam media. Niestety, dzieci XXI wieku wychowują się w kulturze telewizyjnej, która nie tylko nie rozwija u maluchów myślenia i koncentracji uwagi, ale dodatkowo znieczula na agresję i wywołuje u niejednego małego widza lęki i niepokoje. Wydaje się, że sięganie po książki naszych babć czy mam jest staroświeckie. Badania naukowe potwierdzają jednak, że czytanie dzieciom bajek ma zbawienny wpływ na psychikę malucha i stymuluje rozwój poznawczy szkraba. Wydaje się, że telewizja i kolorowe media wyparły książki. Programy telewizyjne są obecne w życiu dzieci już od najmłodszych lat. Co dziecko traci, oglądając jedynie kreskówki na ekranie telewizora, a któremu w ogóle nie czyta się książeczek? Maluch ma szansę oglądać gotowe obrazy, ale nie stymuluje go to w ogóle do działania twórczego, gdyż nie musi sobie niczego wyobrażać. W przypadku czytania bajek dziecko ma szansę uruchomić kreatywność
i wyobrazić sobie to, co czyta mu rodzic. W głowie szkraba powstają różne obrazy – mrocznego lasu, rycerza, księżniczki, czarownicy czy domku na kurzej nóżce. Nawet wtedy, gdy czytana książka jest ilustrowana, dziecko ma szansę modyfikować obrazy i na ich bazie tworzyć własne wyobrażenia. W ten sposób kształtuje się i rozwija kreatywność oraz twórcze myślenie.

,,Dziecko może nauczyć dorosłych trzech rzeczy: cieszyć się bez powodu, być ciągle czymś zajętym i domagać się - ze wszystkich sił - tego, czego pragnie."
 

 Paulo Coelho

KĄCIK RODZICA….

Wrzesień to czas ogromnego wyzwania dla dzieci przedszkolnych i ich rodziców.

Adaptacja (przystosowanie) jest ważnym procesem w życiu każdego przedszkolaka. Dziecko stara się bowiem ograniczyć swoją zależność od rodziców i nawiązać kontakt w innym środowisku – grupie rówieśników. Daj mu więc tyle czasu, ile potrzebuje, aby osiągnąć ten istotny punkt rozwoju każdego człowieka.

Jak pomóc dziecku w pierwszych dniach w przedszkolu?

Mamo, Tato…

1. Nastaw dziecko pozytywnie. Opowiadając dziecku o przedszkolu, mów tylko pozytywnie, np.: W przedszkolu jest dużo dzieci, które bawią się kolorowymi zabawkami. Jest tam bardzo wesoło i przyjemnie. Dobrze jest też powiedzieć dziecku, kto będzie je zaprowadzał do przedszkola, a kto odbierał.  Ważne, by zawsze trzymać się ustalonego porządku. Okazuj radość z tego powodu,że dziecko idzie do przedszkola. Dziecko doskonale potrafi rozpoznać Twoje wątpliwości i niepokoje. Jeśli będziesz je okazywać w obecności dziecka, przekażesz mu własne lęki.
2. Naucz dziecko samodzielności. Pierwsze dni pobytu dziecka

w przedszkolu to duży stres, który narasta w przypadku, gdy dziecko jest mało samodzielne. Aby ten stres choć trochę zminimalizować, należy wcześniej zadbać, by dziecko (na miarę swoich możliwości) radziło sobie w takich sytuacjach, jak:

• Zgłaszanie potrzeb fizjologicznych.
• Samoobsługa w toalecie.
• Ubieranie i rozbieranie się w sali (szatni).
• Siedzenie podczas posiłku przy stole, trzymanie łyżki.
• Samodzielne jedzenie.

3. Nie wprowadzaj atmosfery pośpiechu, tylko czule,
   ale stanowczo pożegnaj się z dzieckiem. Nie jest wskazane przyprowadzanie dziecka do przedszkola w ostatniej chwili, gdyż pośpiech podczas  rozbierania i zniecierpliwienie temu towarzyszące wprowadzają dziecko w stan niepokoju i pobudzenia. Pożegnanie z dzieckiem powinno być czułe, ale krótkie. Dobrze jest powiedzieć dziecku: Przyjdę po ciebie po leżakowaniu…
   Jak zjesz podwieczorek, będę na ciebie czekała w szatni. Bardzo ważne jest dotrzymywanie słowa, ponieważ daje ono dzieciom poczucie bezpieczeństwa  i zarazem pewność, że rodzic przyjdzie.
4. Poświęć dziecku więcej czasu niż zwykle. Pierwsze dni pobytu dziecka w przedszkolu to trudny okres dla rodziców i dzieci. Trzymając dziecko na kolanach zapytaj: Co robiłaś dzisiaj w przedszkolu? Jak ma na imię twój nowy kolega? Nie należy natomiast zadawać pytań typu: Co dzisiaj jadłaś  na obiad? Zjadłaś wszystko, co pani nałożyła? Czy pani cię karmiła? Odpowiedzi na te pytania są ważne, ale tylko dla rodziców, nie dla dziecka. Na te pytania rzetelnie odpowie nauczyciel. W rozmowie z dzieckiem należy położyć nacisk na jego samopoczucie w przedszkolu, relacje z kolegami, podejmowane zabawy oraz na zaradność życiową.
5. Nie obiecuj dziecku nagrody za to, że pójdzie do przedszkola.
6. Pluszowa zabawka pomoże przetrwać trudny czas. Dziecku łatwiej będzie przeżyć rozstanie z rodzicami i chętniej wejdzie do sali zabaw, trzymając pod pachą swojego pluszaka. Zabawka będzie mu przypominała dom rodzinny. Należy jednak pamiętać, żeby nie wsuwać do kieszonki dziecka malutkiej zabawki, którą łatwo zgubić, np. z jajka niespodzianki, bo to wywoła nową falę rozpaczy.
7. Przyzwyczajaj dziecko do przedszkola stopniowo. Małe dzieci szybko się męczą z powodu nadmiaru wrażeń i hałasu. Dlatego należy je przyzwyczajać stopniowo wydłużając czas pobytu.
8. Odbieraj dziecko z przedszkola o ustalonej wspólnie porze. Zawsze dotrzymuj słowa – dzięki temu dziecko będzie miało poczucie bezpieczeństwa.
9. Nie porównuj zachowań dziecka z reakcjami kolegów z grupy czy rodzeństwa.

U każdego dziecka inaczej przebiega proces adaptacji do przedszkola. Chwal dziecko za najmniejsze dokonania, zarówno związane z życiem domowym jak i przedszkolnym.

10. Jeśli trudno jest Ci się rozstać z dzieckiem, przez pierwsze dni  poproś drugiego rodzica o przyprowadzanie dziecka przedszkola.

11. Nauczyciel zna twoje dziecko – rozmawiaj z nim i ufaj mu. Dzieci po powrocie z przedszkola najczęściej opowiadają o różnych wydarzeniach, które miały miejsce w przedszkolu. Porozmawiaj z nauczycielką, jeżeli pewne fakty i zdarzenia budzą twoje wątpliwości, wydają ci się niewiarygodne albo cię cieszą. Niektóre dzieci mają wybujałą wyobraźnię i rozbudzoną fantazję. Dlatego weź poprawkę na to, co dziecko opowiada.

TYLKO WSPÓŁPRACA Z NAUCZYCIELKĄ, OPARTA NA WZAJEMNYM ZAUFANIU, PRZYNIESIE OCZEKIWANE REZULTATY.

Na podstawie artykułu z miesięcznika „Bliżej przedszkola”

 

Co powinien zabrać Rodzic, którego Dziecko idzie pierwszy raz do przedszkola:

• Uśmiech na twarzy – ponieważ Dziecko bardzo dokładnie ją obserwuje.
• Zaufanie do nauczycielek i całego personelu przedszkola.
• Sto procent pewności, że Dziecko sobie poradzi.

Jak długo trwa adaptacja?

Czy adaptacja trwa długo czy nieco krócej zależy to od szeregu czynników, jednak to sprawa indywidualna. Oczy pełne łez nie zawsze są tylko pierwszego dnia. Dzień drugi jest często znacznie cięższy, bo już dziecko wie, co go czeka i niekoniecznie mu się to podoba. Bywa jednak, że dziecko jest jakby w letargu komunikuje się po prostu werbalnie, ale z czasem zostają przełamane lody, po kilku nawet tygodniach mogą pojawić się łzy, ale panie w przedszkolu wiedzą jak je osuszyć i zapewnić dziecku dobre samopoczucie
 w „drugim domu", jakim jest przedszkole.

Co się zmienia w życiu dziecka?

• Inny niż dotychczas tryb życia. Dziecko musi byś już zdyscyplinowane podobnie jak często do tej pory niepracująca mama: wstawanie na czas, wyznaczone godziny posiłków, spacerów, wzmożona samodzielność.
• Nowe i nieznane dotychczas środowisko: przewaga rówieśników a nie jak było dotychczas przewaga dorosłych w otoczeniu dziecka.
• Znacząca zmiana osób najważniejszych. Dotychczas to dziecko było najczęściej najważniejszą osobą w rodzinie, było „oczkiem
  w głowie" rodziców i dziadków. Teraz jest nadal bardzo ważne, ale na równi z pozostałymi ponad dwudziestoma innymi dziećmi.

 

Start przedszkolny, czyli pierwsze szersze kontakty społeczne mają wpływ na rozwój dziecka, na jego budowanie poczucia własnej wartości oraz na kształtowanie się postawy społecznej, mogą też mieć wpływ na jego późniejsze kontakty zarówno z innymi dziećmi jak również z osobami dorosłymi. Znacząco też wpływa na ukształtowanie jego zachowań emocjonalnych w pierwszym okresie bycia przedszkolakiem, ale może mieć też znaczenie i w okresie późniejszym.

Katarzyna Dziubich

Nim wyjedziemy

Kilkulatek powinien umieć powiedzieć, jak się nazywa i gdzie mieszka. Dziecko musi wiedzieć, kogo prosić o pomoc, jeśli się zapodzieje – nie każdy dorosły tak samo nadaje się do pomocy. Idealni są „mundurowi” – policjant, pracownik ochrony, sprzedawca, pielęgniarka, ratownik na basenie, etc. Konieczna jest znajomość numerów alarmowych przez telefon stacjonarny i komórkę. Dziecko musi umieć wykręcić numer 999, 997 czy 998 (wystarczy znać jeden, dyspozytor ewentualnie przekaże zgłoszenie dalej) czy 112 z telefonu komórkowego. Malucha trzeba uświadomić, że ta wiedza nie może służyć do zabawy. Przedszkolak nie rozmawia z obcymi i nie oddala się z osobą poznaną na wakacjach. nie przyjmuje żadnego poczęstunku – chyba że  w obecności rodziców. Dobrze, by dziecko umiało się zachować przy próbie porwania lub ataku zwierzęcia. Za pozycję bezpieczną uchodzi tzw. „na żółwia” (spokój, głowa ukryta między kolanami, ręce je obejmują, bo to zwiększa ciężar malca i utrudnia jego podniesienie). Malec powinien krzyczeć, ale przekaz musi zawierać konkretną informację, np.: „Pomocy! To nie jest moja mama! To porwanie!”.

Wakacje to czas, w którym rodzice powinni mieć wzmożoną czujność, jeśli chodzi   o bezpieczeństwo swoich dzieci. Dzień jest długi, pogoda słoneczna – wszystko to skłania najmłodszych do częstego przebywania na świeżym powietrzu. Nic w tym złego oczywiście, jeśli nauczymy dziecko, jak powinno dbać o swoje bezpieczeństwo i czego musi unikać, aby nie prowokować groźnych dla siebie sytuacji.

Każde dziecko z utęsknieniem wyczekuje wakacji. Jest to jednak trudny czas dla jego rodziców. Prócz planowanych wspólnych wypraw rodzicom często spędza sen z powiek pytanie... Jak zorganizować dziecku czas podczas wakacji?  

Jeśli rodzice zdecydują o wakacyjnym wyjeździe nad morze lub jezioro powinni dobrze zapoznać się z ofertą miejsca, w którym będzie odpoczywać pociecha. Na pewno warto zwrócić uwagę na atrakcje i bezpieczeństwo. Dziecko nad wodą nieodłącznie kojarzy nam się z beztroską, ale  i niebezpieczeństwem, dlatego przede wszystkim należy zadbać o to, by dziecka nie pozostawiać samego. Kąpiele słoneczne także muszą być dostosowane do wieku oraz pory dnia. Należy pamiętać o tym, by odpowiednio zabezpieczyć skórę malucha kremami z wysokimi filtrami (jest bardziej wrażliwa), nakryciu głowy oraz przebywaniu na słońcu w godzinach popołudniowych.

Lato jest przede wszystkim czasem beztroski, jednak i okresem, w którym tryb życia przedszkolaka zostaje wywrócony do góry nogami. Pojawiają się więc nowe znajomości, atrakcje, ale i zagrożenia. Im lepiej się do nich przygotujemy, tym większa szansa, że bezpiecznie wrócimy   z wakacji.

Posiadanie mądrego ojca jest dla każdego dziecka bezcennym kapitałem na całe życie.

 I. Obuchowska

      Rola taty rozpoczyna się w życiu dziecka jeszcze przed jego narodzinami. Już wtedy przyszły tatuś może poczuć się ważny. A nawet powinien, bo jego dalsza rola w procesie wychowawczym jest szczególna. Ojciec wywiera ogromny wpływ na rozwój swojego dziecka i powinien o tym pamiętać przez cały okres wychowawczy

Miłość ojcowska

Bycie ojcem to wyzwanie, któremu nie każdy mężczyzna potrafi sprostać. Wymaga ono bowiem poświęcenia siebie, swoich sił, umiejętności i przede wszystkim serca. Jako ojciec powtarzasz zapewne dziecku, że jest najważniejsze i że je kochasz. Dla dziecka kochanie oznacza po prostu „bycie z nim”, czyli poświęcanie mu swojego czasu. Możliwe, że czasu ciągle brak, że po pracy przychodzisz zmęczony i chcesz odpocząć. Możesz o tym powiedzieć swojemu dziecku. Stosowanie wykrętów, składanie obietnic, jeśli nie damy rady ich spełnić („w weekend zabiorę Cię na cały dzień na wycieczkę”) nie jest dobrym pomysłem. Lepiej szczerze porozmawiać, spędzić z dzieckiem choćby pół godziny, ale w 100 % angażując się w zabawę, niż oszukiwać i udawać, że układamy wspólnie puzzle, podczas gdy jednym okiem oglądamy program w telewizji. Zapewnienia o miłości, czy dawanie licznych prezentów na nic się zdadzą, jeśli nie będzie systematycznego i częstego spędzania czasu z dzieckiem (choćby niedługiego). Jest to jedyna i najlepsza możliwość na nawiązanie z nim osobistej relacji. Tworzy się więź oparta na zaufaniu. Dziecko wówczas wie, że z trudnymi sprawami czy problemami pojawiającymi się już w późniejszym wieku, może zawsze przyjść do ojca. Miłość ojcowska wyraźnie różni się od macierzyńskiej. Nie jest ona bezwarunkowa i zazwyczaj kształtuje się dłużej.

W okresie niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa rozwija się intensywnie proces uczuciowego wiązania się dziecka z rodzicami i dlatego obecność w nim obojga rodziców jest bardzo wskazana. Dzieci, które przed piątym rokiem życia przywiązały się do ojców, częściej mają poczucie pewności siebie i są lubiane w szkole, niż dzieci mające ubogi kontakt z ojcem.

Gdy masz syna

Dla chłopca ojciec to pierwszy męski wzorzec. Kiedy zaczyna on dostrzegać różnice, które uwarunkowane są płcią, rozpoczyna poszukiwanie kogoś podobnego do niego. Dlatego chłopiec od wczesnego dzieciństwa próbuje naśladować ojca. Chłopcy w każdym wieku najbardziej potrzebują uznania ze strony ojca, świadomości, że tato jest z nich dumny. Matka nawet najlepsza i choćby najbardziej starała się chwalić i docenić swego syna, nigdy nie jest w stanie dać tego swojemu dziecku. To syn może otrzymać wyłącznie od swego ojca.

„…mów dziecku, że jest dobre,

że może, że potrafi…”
 J. Korczak

       Dziecko rodzi się wszechstronnie uzdolnione, z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach, potencjalną wybitną inteligencją, zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości oraz dużym talentem społecznym. Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju. Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania. Różnice te określa się mianem zdolności.Każde dziecko przychodząc na świat jest wyjątkowe i każde przynosi ze sobą bagaż możliwości, miedzy innymi i zdolności. Wielu badaczy tematu uważa, że tyle samo jest różnych zdolności ile jest rodzajów aktywności człowieka, znaczy to, że każdy człowiek powinien rozwijać zdolności na maksymalnym dla siebie poziomie.

Zdolności człowieka możemy podzielić na trzy rodzaje: kierunkowe, ogólne i twórcze

• Zdolności kierunkowe to te, które wiążą się z określona sfera aktywności: zdolności plastyczne, muzyczne, taneczne. Zdolności te obserwujemy u małych dzieci.
• Zdolności ogólne to te, które pozwalają uczyć się w zakresie wiedzy teoretycznej.
   Dzieci o takich zdolnościach wykazują lepsza pamięć, dużo wcześniej niż rówieśnicy chodzą, mówią, czytają a także posiadają umiejętność posługiwania się wcześniej opanowanym materiałem.
• Zdolności twórcze przejawiają się w umiejętności tworzenia rzeczy nowych. Większość czynności małych dzieci ma charakter twórczy, przy czym aktywność owa jest twórczością subiektywną

Nr 4 maj 2018