Wszyscy jesteśmy tacy sami -nie tylko w Pierwszy Dzień Wiosny

„Przyszła wiosna do lasu, narobiła hałasu,

obudziła niedźwiadki z zimowego snu…”

 

Powitanie wiosny to tradycja naszego przedszkola. Jednak trwająca od ubiegłego roku pandemia koronawirusa po raz kolejny nie pozwoliła na wspólną przedszkolną uroczystość i zaproszenie gości z zewnątrz placówki. Tegoroczne obchody były skromniejsze, jednak jak zwykle radosne. Już na kilka dni przed zakończeniem kalendarzowej zimy w każdej sali pojawił się ogródek z zasiewami, a dzieci miały okazję zabawić się w małych ogrodników – nic tak nie cieszy jak obserwacja efektów własnej pracy, zwłaszcza, że nasze kąciki przyrody bardzo szybko się zazieleniły. W słoneczny poniedziałek 21 marca każdą salę odwiedziła kolorowa, ukwiecona „Pani Wiosna”. Przedszkolaki miały okazję porozmawiać o nowej porze roku, zaprezentować wierszyki i piosenki o wiosennej tematyce. „Pani Wiosna” podziwiała kąciki przyrody, wręczyła dzieciom roślinki – dziękujemy mamie Hani z „Misiów” pani Karolinie Chmielewskiej z kwiaciarni „Orchidea” za ufundowanie pięknych szafirków - oraz częstowała cukierkami. Po spotkaniu dzieci wybrały się na wiosenne spacery w poszukiwaniu zwiastunów wiosny.

Pierwszy Dzień Wiosny jest również Dniem Kolorowej Skarpetki czyli Światowym Dniem Zespołu Downa. Od 2005 roku, kiedy to z inicjatywy Europejskiego Stowarzyszenia Zespołu Downa ustanowiono to święto, 21 marca symbolizuje trisomię 21 chromosomu, którego dodatkowa kopia znajduje się w komórkach osób z Zespołem Downa. Ta symboliczna data przypomina, jak ważne jest dbanie o równe szanse w społeczeństwie przy zachowaniu różnorodności, jest to dzień solidaryzowania się z osobami obdarzonymi dodatkowym chromosomem. Tego dnia nasze przedszkolaki i wszyscy pracownicy przyszli ubrani w skarpetki o różnych wzorach i kolorach. Rozmawialiśmy o różnorodności, tolerancji w stosunku do osób chorych. Ważne jest, aby postawę akceptacji, zrozumienia kształtować od najmłodszych lat. Każdego dnia a nie tylko w Pierwszy Dzień Wiosny uświadamiać dzieci, że wszyscy jesteśmy tacy sami.

 

Dorota Kurant